Γιατί τα βιντεοπαιχνίδια δεν θεωρούνται έργα τέχνης;

Developers are pushing the limits of storytelling, interactivity and design. Why aren't they getting any respect?

Video games have come a very long way since the 1980s, when we were all still blowing into our Super Mario Brothers cartridges and admiring the graphics in Metroid. Over the past three decades, they've gone from a geeky and often-ridiculed kid-centric pastime to a cultural juggernaut with a massive adult consumer base. The average gamer is now 30, and the gender ratio is approaching equilibrium (the male-female ratio is roughly 60-40). Video games are now the most consumed medium ever, with annual sales topping $20 billion.

But it's not just the audience that's changed. As Tom Bissell, a journalist, former Salon writer and lifelong gamer, explains in his new book, "Extra Lives: Why Video Games Matter," the graphics, storytelling and interactivity of gaming have all made tremendous leaps forward in recent years, allowing players to intermingle with nuanced, fleshed-out digital characters in near-photo-realistic environments. Among the most notable recent examples is Rockstar's "Red Dead Redemption," a game the New York Times hailed as a "tour de force" for its ability to submerge players in a complex and believable world. In his book, Bissell argues that it's finally time to take video games seriously as an art form, and give them the formal analysis they deserve. (He also describes what it's like to play "Grand Theft Auto 4" while high on a cocaine binge.)

Salon spoke with Bissell about the video games that blew his mind, the industry's violence problem, and what Roger Ebert doesn't understand about gaming.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.

ΜΕΡΙΚΑ βιντεοπαιχνίδια είναι ΞΕΚΑΘΑΡΑ έργα τέχνης. Τα περισσότερα δεν είναι. Το ίδιο ισχύει σε όλα αυτά που αποκαλούμε συνήθως έργα τέχνης ή απλά τέχνη.

Κάποια έργα τέχνης είναι τέχνη αλλά τα περισσότερα δεν είναι.

Για παράδειγμα μπορώ κι εγώ να κάτσω να ζωγραφίσω σαν ένας μοντέρνος Ρέμπραντ αλλά ένας Ρέμπραντ υπήρξε.

Μπορώ κι εγώ να κάνω μια ταινία αλλά μόνο ο Kubrick μπορεί να κάνει μια ταινία που θ' ανήκει πραγματικά στην 7η τέχνη.

Η τέχνη είναι υποκειμενική. Δεν μπορεί να υπάρχει αντικειμενική τέχνη. Από κάποιο σημείο και μετά πρέπει να μορφώσεις τον αποδέκτη της τέχνης και τότε και μόνο τότε, ΙΣΩΣ αποδεχτεί ότι είναι τέχνη αυτό που του "δείχνεις".

Βλέπεται όπως λέει ο σοφός λαός: "Άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας".

Αφήστε που για μένα, σαν χαζομπαμπάς, κάθε τι που κάνουν τα παιδιά μας, νομίζω ότι είναι η καλύτερη τέχνη στον κόσμο!

Και για να γυρίσουμε στα παιχνίδια άλλο να παίζεις God of War 3 και άλλο να παίζεις πασιέντζα. Δεν είμαστε όλοι ίσοι και όμοιοι.

ΜΗ ΧΕΣΩ!

Άκουσε εκεί, όλα τα βιντεοπαιχνίδια είναι τέχνη!