Είναι τραγικό να μη μπορείς να περιγράψεις με συγκεκριμένο τρόπο την αιτία του θυμού σου όταν σε ρωτάνε και να αισθάνεσαι αμήχανος.
Όσο δύσκολο είναι να καταλάβεις τι αισθάνεται ένας εικοσάρης που μπαίνει στο διαδικτυακό περιβάλλον, αφού πρώτα έχει βιώσει το οικογενειακό. Της ανέχειας, της μιζέριας, της γκρίνιας, της αδιαφορίας, του σκυλάδικου, της καμίας ευκαιρίας, του υποκριτικού καθωσπρεπισμού.
Μίας κοινωνίας που τον… παίρνει απ’ το πρωί ως το βράδυ, για να του δώσει έως και εφτακόσια ευρώ, εφ’ όσον η ταρίφα αρχίζει από το τίποτα.
Μίας κοινωνίας πενηντάρηδων και βάλε που σκυλοβρίζονται, αλληλοκλέβονται, αλληλοσκοτώνονται, σαπίζουν από το πρωί για να καληνυχτίσουν αλλήλους το βράδυ και να επαναλάβουν τα ίδια μόλις χαράξει.
Read the full post here.
No comments:
Post a Comment